Smile and wave this lovely lady teached me ones!

Daar zit je dan Sydney airport, te wachten op de aansluitende vlucht naar Darwin.
Vaak komen bij mij in deze lege momenten de meest briljante ideeën naar boven.. zoals ook nu.
Na langer dan een jaar 'on the road' zoals dat zo mooi heet, leer je de mede reiziger steeds beter kennen. Marlou en ik bestuderen dit al een tijdje!
Nu zijn we ondertussen al zo ver dat we het hippie fenomeen reiziger op kunnen delen in 4 categorieën. Don't get me wrong, er zijn er vast nog vele meer, maar die heb ik nog niet ontdekt! Het houd je scherp, zeg maar! En er moet ook wel wat te ontdekken blijven anders word het leven saai.
Aan het begin van mijn verhaal geef ik graag een informatief lesje categorisatie.

De eerste catagorie is de smoezelige hippie.
Die zijn gewoon ronduit vies.
Die hebben één of ander bijzonder geloof in het feit dat hippies niet horen te douchen, noch, hun kleren te wassen. Hun haar hangt tegen het natuurlijk verkrijgen van dreadlocks aan en het is vet, héél vet en hangerig.
Ze lopen op blote versmeerde voeten en dragen een driekwart spijkerbroek met vieze groene vlekken, niet bruin ofzo, nee groen, dat komt van de aangename tijd die ze besteden zittend in het park. Meestal met een peuk en een goedkoop biertje.
En hun shirt is kapot, met gaten, oh meestal ook te klein, maat 164 gok ik zo.
Ze lopen in groepjes van 5 á 6, vaak meer meiden dan jongens.

Categorie twee zijn de earth hippies.
Die zijn compleet het tegenovergestelde van categorie één.
Ze dragen kleding in nude tinten, let op, álléén nude tinten zijn acceptabel anders val je onder een andere categorie. Deze kleding komt meestal uit eigenzinnige doch dure winkels. Deze categorie is uitzonderlijk aan de andere vier omdat ze graag op de foto gaan en zeer uitgesproken zijn over het belang van opgaan in de natuur én meestal eten ze ook alleen maar avocado's. Die zijn ook zo lekker nude, weetjewel.
Sla en quinoa vallen ook binnen de lunch boxen van deze hippies. Ze hebben allemaal een goede baan naast hun reizen. Deze groep zie je vaak alleen of in paren van twee. Oh, bijna vergeten, ze doen aan yoga! En meditatie, overal! Park, vliegveld, tuin, toilet, tram.

Dan, categorie drie de happy pants hippies.
Ja hier kan ik lang of kort over zijn, ze dragen lange wijde dunne drollenvangers met Aziatisch bedrukte motieven. Deze broeken vind je bij de dollar shop voor 3 dollar. Verder is er nog weinig over bekend, ze lopen in groepjes, de één meestal opvallender dan de ander. Maar nooit te opvallend, de felle kleuren van de happy pants stroken niet helemaal met hun iet wat verlegen houding. Ze hebben dreadlocks, allemaal! Man en vrouw.
Oooooh, was ik het bijna vergeten.. ze zijn uitbundig beoefenaar van jam sessies.
Dit houd in, op trommels slaan in het park, met ongewenst lawaai overlast tot gevolg. Ze roepen dan de hele community op om mee te doen, van heiden ver komen ze. Ze drinken niet maar masseren elkaars voeten.

Dan last but not least, categorie vier de underdog hippies.
Deze groepering wil graag hippie zijn en zijn dat van binnen ook echt, alleen weten ze nog niet zo goed hoe! Wie weet omdat ze nog zoekende zijn naar de juiste groep hier boven genoemd.
Ze zien er 'gewoon' uit, zoals de meeste mensen, ze vallen niet op.
Maar ze hangen rond in parken, als een soort vampieren op zoek naar de juiste mensen die hun innerlijke hippie vrijheid helpen uittreden.
Ze staan open voor alle facetten van de categorieën. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik hoop dat ze gauw als echte hippies door het leven kunnen gaan.

Even tussenbeide, voor de reiziger onder ons is dit bovenste denk ik heel herkenbaar, je moet het meegemaakt hebben.
De 4 categorieën hierboven genoemd zullen bij het zien van mij vast denken "die valt onder het soort Tante Rikie" en dat is eigenlijk ook zo! Ieder z'n eigen ding!

Goed, dat daargelaten Darwin in The Nothern Territory daar geet' t op an!
Omdat geen enkele toeristische ziel bedenkt om richting noorden te gaan in 'the wet season' zitten wij mooi rustig in het vliegtuig! Drie stoelen voor ons zelf, heerlijk!
Marlou is daardoor helemaal in haar sas, want van achteruit het vliegtuig ruik ik af en toe een flinke vleug ananas ui brood voorbij komen, dit terwijl het daadwerkelijke brood allang op is.. waar de geur dan vandaan komt laten we aan de fantasie over!

Ik zit onderweg nog met m'n neus tegen het raam aangedrukt want wat is Australië ook mooi vanuit de lucht! We vliegen over the dessert, het midden gedeelte van aussie! Met hartjes in m'n ogen staar ik naar beneden! Dit land is zo mooi, zo groot en zo bijzonder. Ik ben echt verliefd op dit continent. De kleuren lopen over in elkaar, je ziet de 'takken' van de rivieren, je ziet nóg beter hoe groot het is, eindeloos de kleur rood. Oh écht!! Zo mooi!! Ik wou dat jullie het konden zien zoals ik het zie nu.
Ook dit hebben gedaan, gevlogen over Australië! Check!

Red' oftewel Ian mijn oude bar maat uit adelaide river, je weet wel die al eens graag vernoemd wilde zijn in mijn verhaal vorig jaar, hij komt ons ophalen van het vliegveld! Wat een held!
We mogen bij hem logeren een nachtje in adelaide river, voordat we de bus nemen naar ons nieuwe werk stekkie.
We worden hartelijk ontvangen door onze oude collega's en locals in adelaide river. Daar rond lopen voelt als een kaal pasgeboren vogeltje in een nest, veilig en thuis!
We kunnen eigenlijk zo weer beginnen.. maar nee dat doen we niet, we willen een nieuwe érvaring!

De volgende dag stappen we op een niet nader te noemen Australisch vervoersmiddel (alleen Marlou weet waarom) en we komen 14 uur later aan bij Three ways roadhouse. Midden in de nacht.
Paar uurtjes pitten en de volgende dag vroeg aan de balie. Daar zijn we dan, jullie nieuwe aanwinst.
Binnen lang en breed een half uurtje weten wij elke sappige roddel en zijn we de nieuwe steunpilaar anex psycholoog van de minnares van de baas.
Aangezien wij nog een aantal weken onze Australische dollars moeten verdienen hier deel ik dit sprookje zonder happy ending een volgende keer met jullie.

"One of you is going with me to the mines" klinkt er 's middags op duidelijk doch iet wat verlegen toon.
Marlou blijft achter in het roadhouse en ik ga met de baas mee naar de mijnen.
Onze alcohol, ik gooi er toch tussen neus en lippen door maar ff 'n roddel in, verslaafde baas heeft sinds kerst 2016 een nieuw project. De mijnen.
Hij verzorgd de catering, schoonmaak service en bar.
Dit vrij jonge project loopt, let op, niet als 'n titje want werkelijk niemand heeft een idee wat zijn of haar taak is daar.
De baas is nergens te bekennen en ook niet te bereiken op deze non-phone-service area.
Dus wie düt moar wat!

Om 6:00 in de morgen open ik de bar, voor de night shift mannen, die willen graag een biertje na het werk. Om 8:00 sluit ik dit keetje en vervolg ik mijn weg naar de 'housekeeping' kar.
Dit is zo'n beetje mijn ergste nachtmerrie, elke stap vanuit de bar richting schoonmaak hok voelt alsof ik met een 89 kilo wegende betonnen kogel om m'n voeten tegen windkracht twintig in loop.
Vermoeid van deze zware weg er naar toe stop ik de sleutel in de deur, de deur gaat open en daar staat het meest afgrijselijke voertuig op aarde, de schoonmaak kar.
Ik probeer nog achterom te kijken richting hemel, is er nog redding nabij, nee.. het is te laat, mijn hand raakt de beugel van de kar en zal deze niet weer los laten 8 lange uren later..
Voor mij ligt een lijst met nummers, deze kamers moeten worden schoongemaakt. Vandaag zijn het er máár zeventien.

In elk kamertje vind je een douche, plee, tv, airco, tafeltje, stoel, bed, nachtkastje en twee tijdschriften over geografie en architectuur. Maar niet heus natuurlijk, Australische playboy's.
Achja..
Deze ene dag kom ik kamer 43 binnen, aan de naam op het vliegticket dat in het prullenbakje ligt te zien woont André hier.
André is speciaal, André heeft twee leesboeken op zijn nacht kastje liggen. Zulke boeken die je uit de bieb haalt. Literatuur.
Warempel ik ben verrast.
Deftig poets ik André's badkamertje, verschoon ik André's bed en controleer of de koelkast schoon is.
In de koelkast ligt een énorme reep chocola.
Oké, oké, denk ik, wij moeten vrienden worden! Vanavond in de bar, on the look out for André! Who the fuck is deze bijzondere André mét kilo's chocola??
"Nikki, Nikki, number fifty eight needs cleaning, spotless, as if the queen is coming there." Uh, why? "Because it's the room off the boss of the mines. He's coming over a few days."
Ah, okay! Grak, grak, grak het geluid van de wieltjes van de schoonmaak kar kan ik ondertussen dromen, op naar nummer 58. Goh, de baas heeft een heel chalet voor hemzelf, terwijl al die mijnwerkers in een oude mini bunker zitten. En deze kamer moet 'spotless' worden schoongemaakt. Ik kijk eens in het rond in deze luxe chalet waar ik ook een grote fles koud bronwater moet achter laten, gratis voor deze meneer.. en denk bij mezelf, waarom word hij behandeld als koningin? Ik vind eigenlijk dat het andersom moet zijn, ik poets alsof m'n leven ervan hangt (hahahaha) nee hoor, gewoon zoals overal. En twijfel zelfs nog even om voor de grap een vriendelijke en vrolijke boodschap in het toilet achter te laten.. neeeeeh Nikki, dat kan écht niet! Haha, weet ik, zou ik ook nooit doen.

Om 3pm scheur ik met gierende banden over het kamp, COMING THROUGH, COMING THROUGH! Er komen vuurspetters van de afgeragde wieltjes van de schoonmaak kar die lichtelijk een vuurtje kunnen starten in de droge bush waar we zitten en ik laat een dikke rookwolk achter me maar dat maakt mij allemaal niet uit, die kar is bijna terug in zijn hok.
Deur dicht, op slot!
Zó, dat hebben we weer gehad!
Ik kan even weer anderhalf uur adem halen en om 4:30pm open ik de bar weer. Voor de day shift guys.
Bier hier, bier hier! Kom en drink uw bier, vier uw werkdag van plezier.

Na vijf dagen van 13 uur per dag ploeteren op dit eenzame kamp ving ik glimp van mijn baas op.
Nigel... Ik wil terug!!!
Waarom? Omdat ik als enige jonge vrouw nogal eenzaam ben hier, alleen, zielig, alléén.
Ik kon niet meer, wat is het saaaaai in de mijnen.
Nikki wilde zo graag naar de mijnen, zo'n toffe ervaring! Nou, nooit weer, of nou ja, tenminste niet alleen.
Want dat is écht écht heel saai.
De volgende dag zou ik opgehaald worden, niemand weet hoe laat, niemand weet door wie, niemand weet waar.
John komt Frieda terug brengen van een weekend off! John neemt me mee terug, ik zit al vanaf één uur 's middags te wachten op John.
Maar John komt pas om kwart over vijf blijkt later, als een puppy die word opgehaald uit het asiel sta ik voor het hek te wachten als ik ze aan zie komen.
Ik blijf een nacht bij Frieda zegt John.. de aarde zakt onder m'n voeten weg, als onontkoombaar drijfzand.. "hahah, you should have seen your face" roept John!
Een half uurtje later zit ik bij John in de 4wheel terug naar het roadhouse. Hij verteld over zijn tijd bij de politie, over zijn tocht van Darwin naar Adelaide te voet en nog veel meer gave verhalen! Zo leuk!! Ik luister aandachtig!!
Ook luister een spraakopname van Marlou, en lig slap.. oh, ik heb dat gemist, die domme grappen en het lachen.
Menn, wat was het daar saai zeg.

Terug in het roadhouse, terug bij en als Youkseloose.
See you next time peeps!
Nog zat 'in mijnen' verhalen te vertellen! Volgende keer weer!

Knuffel!